گران ترین انتقام از دزد عشق !

به گزارش تیتر حادثه حداقل در چندسال اخیر، دزدی از طلافروشی ها عملا به امری غیر ممکن تبدیل شده بود و ۹۹ درصد از آنهایی که دست به چنین دزدی‌هایی می زدند در همان صحنه جرم دستگیر می شدند تا اینکه ، مردی ثابت کرد که می تواند نه از طلا فروشی بلکه از جواهر فروشی که تدابیر امنیتی بیشتری برای آن در نظر می گیرند آن هم در قلب یکی از معروف ترین و قدیمی ترین پاساژ‌های شمال تهران، بدون اینکه حتی گیر کند دست به سرقت بزند.
دزدی برنامه ریزی شده‌ای که نه تنها به خاطر شگرد خاص آن بلکه به دلیل دزدیده شدن تنها یک گردنبند و یک دستبند جواهر، چند روزی تیتر نخست همه رسانه‌های کشور بود. حالا دستگیر شدن او دوباره همه توجهات را به خود جلب کرده، چراکه هنوز راز پنهان این سرقت مشخص نشده است.

جلسه نخست بازجویی از متهم آغاز می شود و جز شهادت یک مرد دال بر سرقت این دزد باهوش، مدرک دیگری مبنی بر سارق بودن او وجود ندارد. پس وقتی از او پرسیده می شود که چطور دست به این سرقت زده ای و چرا تنها یک گردنبند با خود برده ای، ایلیا می گوید: « من نمیدونم این سرقتی که شما ازش حرف می زنید دقیقا داستانش چی بوده یا کی انجام داده است. اما اینو میدونم که دقیقا روزی که شما دارید بهش اشاره می کنید، من به دلیل مریضی بیمارستان رفته بودم و نه تنها مدارک پزشکی ام موجود است بلکه احتمالا عکس ثبت شده ورود به پارکینگ من نیز شاید هنوز از بین نرفته باشد.»

افسر پرونده در پلیس آگاهی عصبانی شده و فریاد می زند: « ببین ، من حوصله داستان سرایی های تو رو ندارم. پس خزعبل تحویل من نده و بشین مثل بچه آدم از اول تا آخرش رو برام تعریف کن. اونجوری شاید دلم برات سوخت و یه کاری کردم تا حداقل حبس ابد نگیری. پس ننه من غریبم بازی هات رو کنار بذار، جز به جز بنویس.»

اما ایلیا گویا قرار نیست زیر بار قبول این جرم برود و دائم دست داشتن در این دزدی برنامه ریزی شده را کتمان و به افسر پرونده می گوید: « داداش، شاید من از قبل سابقه دزدی داشته باشم اما به پیر به پیغمبر من این کار رو نکردم. پس برید از اونی که این دزدی رو گردن من انداخته بپرسید برچه اساسی مرا عامل این اتفاق می افتد.»

تحقیقات پلیسی بعد از اظهارات ایلیا شروع شده و نتیجه با صحبت های او همخوانی پیدا می کند بنابراین این احتمال در نظر گرفته می شود که شوهر نرگس، معشوقه سابق ایلیا در این سرقت دست داشته و با این کار قصد زندان انداختن ایلیا را داشته است. چراکه 130 میلیون تومان نیز به حساب شوهر نرگس واریز شده که او از مبدا آن خبر ندارد و احتمالا این پول را با فروش دستبند به دست آورده است.

بازجویی از نرگس و شوهرش شروع می شود و هردوی آنها ایلیا را در این سرقت دخیل می دانند. حتی نرگس تعریف می کند: « 6 ماه قبل بود که همسر فعلی ام از طریق خانواده برای خواستگاری اقدام کرده بود از طرفی من هم با ایلیا رابطه ای چند ساله داشتم. رابطه ای که هرروز آن پر از عشق بود و دوست داشتن، ولی ما دوتا آینده ای کنار یکدیگر نداشتیم. پس باید رابطه ام را با او تمام می کردم. ایلیا همسایه قدیمی ما بود و پدر و برادانم با اینکه می دانستند که سالهاست از دزدی توبه کرده و کار و کاسبی خودش را دارد، باز حاضر نمی شدند تا من با ایلیا ازدواج کنم. آخرین قرار بیرون رفتن را هماهنگ کردم، باهم به بازار تجریش رفتیم که از گردنبند الماس دزدیده شده خوشم آمد. او پیشنهاد داد، حالا که نمی توانم آن را برای تو بخرم پس حداقل بیا از نزدیک آن را ببینیم. به اسم خریدار، وارد مغازه شدیم که قیمت 460 میلیونی آن چشمهای مرا چهارتا کرد اما ایلیا دائم می گفت که باز تو ببین اگر خوشت میاد برای تو بخرم. در نهایت از مغازه با خنده خارج شدیم. هرچه خودخوری کردم تا خبر جدایی را حضوری به او بدهم، دلم راضی نشد پس آخر شب، در پیامی چرایی جدایی ام را توضیح دادم و تا متن مرا خواند سریع او را بلاک کردم. از ایلیا خبری نداشتم تا اینکه شب عروسی گردنبند برایم به سالن ارسال شده بود.

من سریع فهمیدم و خیلی به هم ریختم. حتی به همسرم نیز وقتی درباره آن پرسید دروغ گفتم تااینکه تصویر گردنبند در فضای مجازی پخش شد و همسرم که عکس گردنبند را دیده بود اول با من دعوا کرد و سپس راهی کلانتری شد تا این سرقت را به پلیس اطلاع دهد. حالا هم دزد اصلی قرار است آزاد شود و همسر بیگناه من زندانی شود.»

افسر پلیس با وجود اسناد علیه همسر نرگس اما در دلش باور داشت که این دزدی توسط خود ایلیا انجام شده است بنابراین به عنوان آخرین اقدام برای حل این پرونده، جلسه بازجویی با ایلیا را شروع کرده و به او می گوید: « بزودی باید تو را آزاد کنیم و مجرم بر اساس مدارک و اسناد، نرگس و شوهرش است اما شک ندارم که دزد آن جواهرات خودت بودی و حالا که پرونده قرار است بسته شود هم ما هم راضی هستیم. بالاخره باری از روی دوشمان کم می شود. اما خواستم اینو بهت بگم که شاید اون دوتا زندانی شوند اما بدون شک دو بازنده اول و آخر این قصه بود. چرا؟ اول اینکه کسی که عاشقش بودی و شاید اون هم قبلا دوستت داشت، علیه تو اعتراف کرد. درسته در محکمه دادگاه در نهایت حرف او خوانده نشد، اما بدون شک برای تو خیلی مهمه که نرگس، تو را انتخاب نکرد.

دوم اینکه تو ثابت کردی که عشق گفتن هات همه دروغ بوده و اگر واقعا عاشقش بودی، حاضر نمی شدی که نرگس زندانی شود.

سوم اینکه بیرون از اینجا بیشتر عذاب وجدان خواهی گرفت چون با دونستن دو مورد بالا، بدون شک کل زندگیت رو باختی و تا آخر عمر نرگس از تو متنفر خواهد بود.»

لرز به همه بدن آیدین افتاده و عرق سرد روی پیشانی اش می نشیند. زیر لب درحالی که چشم هایش بسته هستند، می گوید: بهت همه چیز رو می گم اما به شرط اینکه تا آخرش گوش بدی و حرف نزنی که اگر بزنی، بمیرم هم بعدش لب باز نمی کنم.»

افسر پرونده قول می دهد که حرفی نزند اما لازم است که چشمهایش را نیز باز کند تا صحبت هایشان مشخص باشد اما ایلیا می گوید: چشم هایم سنگینی می کنند و علاقه ای به باز کردنشان ندارم. اصلا چرا باید آنها را باز کنم وقتی سیاهی همه جا فرا گرفته است. من حتی در سیاهی متولد شدم. در همان سیاهی بود که به انتحار رسیدم و حالا دوباره باز همان شرایط تکرار شده است با این تفاوت که دیگر هیچ چیز سرجای خودش قرار ندارد. موضوع به همان روزی مربوط می شود که بالاخره تصمیم اش را گرفت و مرا برای همیشه ترک کرد. وقتی می گویم هیچ چیز سرجایش نیست هم دقیقا به همین خاطر است. چون من حتی زمان را هم از کف داده ام و تقویم برای من معنا و مفهوم خود را از دست داده است. سالها تنزد روان شناس رفتن، سال ها دیدن روانپزشک و روانشناس های مختلف و سال ها خوردن قرص های رنگارنگ، هیچ دردی از دردهای فراموش شده ام را کم نکرد.

آن دزدی کار من بود. می خواستم از شوهرش انتقام بگیرم که یک شب آمد و همه هستی مرا از من گرفت. من کسی بودم که جز چشمهای نرگس خورشید دیگری برای روشن شدن زندگی ام نداشتم و جز نرگس، پناهگاهی برای دردهایم نداشتم. نرگس همه چیز من بود و من بی نرگس هیچ چیز، پس وقتی فهمیدم او با مردی ازدواج کرده، برایم همه زمین جز آنجا که او بود و من نبودم، تبدیل به جهنم شد. من نمی خواستم به عشق زندگی ام آسیبی بزنم و فقط به دنبال انتقام از دزد عشقم بودم.

ایلیا بعد از اعتراف به این جرم و تکمیل پرونده به دادگاه فرستاده شد و قاضی با عناوین اتهامی مختلف او را به 15 سال حبس مجازات کرد. اما این پایان ماجرای او نبود و در زندان بعد از نوشتن نامه ای خطاب به گل نرگس اقدام به خودکشی کرده و جانباخت.

در این نامه آمده است: محبوب من شاید وقتی این نامه را می خوانی هنوز از دست من عصبانی هستی و نمی توانی مرا به خاطر اتفاقاتی که در زندگی ات رخ داد ببخشی اما لازم است که آخرین حرف هایم را برایت بنویسم چراکه حالا نوبت من است. باید انتخابی را که 30 سال پیش توسط پاره تنم انجام شد را من دوباره عملی کرده و به زندگی ام پایان دهم. شاید اینگونه کمی روحم التیام پیدا کند. اما نه، نمی توانم، راستش هنوز هم به گذشته فکر می کنم. به همان روز شوم که گویا همه این اتفاقات در تداوم آن است. همان روزی که باعث شد تا هرروز قبل از اینکه از جایم بلند شوم به آن فکر می کنم. روزی که تلخی بی پایان آن هنوز بامن است.

همه جا تاریک بود و گویا دنیا به غیر از من کس دیگری را در خود ندیده بود. در این سیاهی مطلق حضور فرد دیگری را گرچه توان دیدنش را نداشتم. گرچه توان لمس کردنش را نداشتم، گرچه توان بوییدنش را نداشتم، اما او را کنار خود، حس می کردم. همیشه وجود داشت و باعث می شد تا امید خود را برای آینده ای که نمی دانستم قرار است چه بشود، از دست ندهم.

تا اینکه یک روز او که در آن سیاهی مطلق فرشته ام شده بود تصمیم گرفت که دیگر نباشد. بسته، بسته قرص های رنگین بلعیده و کار خود را تمام کرد با اینکه او را نمی دیدم اما با همه وجود، لحظات پایانی او و نفس های آخرش را حس می کردم. پس پیش از آنکه کارش تمام شود عزم خود را جزم کرده و دست به کار شدم. چشمهایم هیچ چیزی نمی دیدند که بالاخره یک طناب پیدا کردم. طنابی که نمی دانستم، سر رشته اش به کجا می رسد اما کارم را راه می انداخت. آن را به دور گردن خویش پیچیدم و پیچیدم و قتی تنها چند ثانیه تا مرگ برایم باقی مانده بود. ناگهان، با معجزه روبرو شدم، نور شدیدی به چشم هایم تابید و برای اولین بار افرادی را دور خودم می دیدم که از زنده بودنم، خوشحالی می کردند اما از طرفی غمی عجیب، همراه با دلسوزی در چشم هایشان مشخص بود. گویا قرص ها اثر کرده و آن کسی که تا آن روز بی آنکه ببینمش با من صحبت می کرد حالا جسم بی جانش روی تخت جا گرفته و باید به سردخانه منتقل شود. پس بی آنکه بدانم، ناخودگاه، اشک ریخته و بی آنکه معنی و مفهوم یتیم شدن را بدانم، برای یتیم شدن خودم گریه می کردم.

حالا نیز گریه می کنم با این تفاوت که وقتی این را می خوانی دیگر در زنده نیستم…..